Lo rainald e lo lop

« Un còp, i aviá lo rainald e lo lop qu’avián presa una barta a desrabar.
I avián balhat una topinada de mèl a cadun per dinnar. 
E quand soguèron al pè, aval, sabián pas onte la pausar.
Lo rainald, pus fals, l’anèt amagar vitament. Mès lo lop, colha coma un ase, esperava aquí.
“E sai pas ont la metre ? Sai pas ont la metre ?
– E pausa-la aquí !
– Ò !”
Bòn, la pausèt aquí.
Anèron desrabar de ginèsses.
Mès que, dins un moment, l’autre, lo rainald pus… que cap pus, faguèt tindar l’aissada per un ròc.
“Ten ! Me sònan per anar téner un batejat !
– E vai-z-i, pardí !”
Dins un moment que tornèt, l’autre i demandèt :
“Cossí l’as fach apelar ?
– Ò ! Començadet ! Començadet !”
E aviá començada la topinada de mèl.
E se’n tornèron metre a desrabar, putain !, e sabes qu’amb una aissada sai pas se desrabavan gaire de ginèsses. Enfin…
Dins un autre pauquet, tòrna la far tindar encara l’aissada per un autre ròc.
“Ten ! Me sònan encara per anar téner un autre batejat.
– Vai-z-i, pardí !”
E tornèt dins un autre pauquet.
“Cossí l’as fach apelar aquel ?
– Amitadet ! Amitadet ! Amitadet !”
La i aviá amitadada.
Se tòrnan metre a desrabar, paure, e totjorn. Sai que n’avançava lo rainald tant que podiá.
Mès encara, dins un autre pauc, tornèt encara far tindar l’aissada per un autre ròc.
“Mès, ten !, encara me tòrnan sonar per anar téner un autre batejat.
– E ben vai-z-i, pardí !”
Tornèt dins…
“Aquel cossí l’as fach apelar ?
– Acabadet ! Acabadet ! Acabadet !”
La i aviá acabada la topinada de mèl.
E se tornèron metre a desrabar mès que anava èsser miègjorn.
E lo lop aviá talent e ie demandèt :
“Mès quora anam dinnar duèi ? Anam pas dinnar ?
– Quand voldràs ! Quand voldràs ! Quand voldràs !”
E lai partiguèron, pardí, cadun a sa topinada.
Mès que lo lop la trobava pas bona.
“De qué es aquel mèl ? Qu’es pas bon ! Es pas bon ! E tu ?
– leu, es plan bon ! Es plan bon ! Es plan bon !
– Ò tu lo m’as manjat e i m’as cagat dedins, bogre de pòrc ! Ça que la, te vòli manjar.
– Non, vei !, me manges pas. Lo campanièr va sonar l’angèlus e anarem dins la glèisa enlà, anarem lecar los òlis.”
E coma se i en deu avure plan…
E, pardí, lai anèron. 
Lo campanièr, quand agèt sonat l’angèlus, agachèt pas se los autres i èran, ni pas res. Tòrna tampar la pòrta.
Aquí, i aviá una catonièira per la pòrta.
Alara, lo rainald o sabiá. Tornava agachar per veire…, assajar per veire se podiá passar…
E quand vegèt que patissiá a passar, se’n anèt. E lo lop aviá talent el, agachava pas res.
Mès que, pèi, quand volguèt sortir, posquèt pas passar pel trauc.
Calguèt esperar que lo campanièr tornèssa sonar l’angèlus.
Mès que i demorèt ben darrèr la pòrta.
Se metèt ben plan vite, aquí, per sortir.
Mès, amai que marchèssa vite, lo campanièr tornèt tampar la pòrta e i trapa la coa.
E, en tirent, la desrabèt.
Enfin, puèi, èra cortin.
E l’autre totjorn èra apr’aquís, lo rainald.
“Diga, veja ! Ara, soi cortin ça que la. Ça que la te vòli manjar.
– Non, vei !, me manges pas. I a de bargairas, alà, que bargan. E ieu i anarai emmaurar las polas. E tu, dins aquel temps, i anaràs prene una conolha.”
Bòn.
L’autre anèt, enlà, a las polas.
E quand aquelas bargairas entendèron las polas que bramavan enlà, à !, veses, tot aquò lai anèt a l’escorsa.
E :
“Polon, polon, polon, polon !”
Apelavan las polas.
E l’autre se’n anèt, lo rainald, e l’autre l’esperava.
E faguèron ben la coeta mès, puèi, soguèt tròp borruda.
“Ca que la, te vòli manjar !
– Vei ! Es pas polit aquela coeta tota borruda ? Mès, veja, an fachas de molons aquí, an fachas de forneladas. E veja, n’i a que crèman alà e las anaràs sautar.”
Lai anèt, pardí, vitament.
Mès que se cremava l’autre.
E puèi, tornèt ben mès qu’èra tot borrut, èra tot cremat.
Sentissiá a cremat.
E l’autre disiá pas tròp res.
“Te vòli manjar, ça que la.”
E l’autre èra al pè de la cava, se’n anèt vite dins la cava.
E mès que l’autre soguèt lèste, li atrapèt una pata.
L’autre, totjorn fals, diguèt :
“Quicha ! Quicha que tènes pas qu’un raiçàs de castanhièr.”
L’autre :
“Ò non que tèni la tiá patona !”
Rap ! L’autre, lo temps que badava la gòrja, l’autre ie partís la pata.
“A !, A !, Que t’ai plan colhonat !”, ie diguèt l’autre de dins la cava. »