Lo curat Vincens

« Al Molnar, li aviá d’ancien temps,
Un vièlh curat nommat Vincens,
Que quand prechava, es pas per dire,
Aquel brav’òme auriá fach rire.
Dins son parlar tot naturèl,
Auriatz dich lo Pèra Eternèl.
Un dimenge après Pasquetas,
Una ramassaira d’a veta,
Ven a la glèisa amb un paniá.
E coma aquel matin plòviá,
Vei de cagaraulas en massa.
Pichonas e gròssas, las amassa.
E quand n’agèt sufisament,
Amb ela a la glèisa las pren.
De cagaraulas dins la glèisa,
Aquò’s una dròlla d’idèia…
Vegèt aquí qu’al cap d’un pauc,
Totas passèron per un trauc.
Degús se'n avisava pas,
Totes avián los uèlhs bracats,
Sul curat qu’èra en cadièira.
Vincens durbís sa tabatièira,
De tabat se romplís lo nas,
Estornica e ditz : “Escotatz,
Desempièi que vos dise en faça,
Que la glèisa sembla una jaça,
Tant defòra coma dedins,
N’es pas que traucs e pindolins !
Cresètz que quand bufa la bisa,
Vòstres lençòls de tela grisa,
Pòdon empachar de dintrar totes los ases del Molnar ?
Deuriatz au mens metre una cleda,
Per que los abilhats de seda,
Fan dedins çò que sabètz,
Sus de que ieu mete mos pès.
A ! S'aquò's per crompar quauqua rauba,
D’estòfa blua, roja o mauva,
O quauque grand capelàs,
Jamai l’argent vos manca pas !
Mès per la Glèisa, que se'n passe !
S’es traucada, que se petasse !
Mès vos divètz sovenir coma ieu,
Que lo dijòus de l’Ascencion,
Tant punt que sesquère en cadièira,
L’escaliá se fotèt en bas…
Miracle que ieu tombèssi pas !
Es sans lo Suisse Fòssamala,
Que venguèt vite me portar l’escala,
E m’adugèt a davalar.
E vautres, fasiatz pas que rire !
N’ai vergonha de vos o dire !
Sacristenh ! diga, vèni veire !
Aquò’s quicòm qu’es pas de creire !
Diga-me d’onte son venguts,
Tot aquel escadron de banuts,
Apegats contra la muralha ?
Prèstes a se livrar batalha,
Ambe las banas qu'an sul frònt.
Sortís-los me tu que siás grand !” »