Lo vièlh ostal ont soi nascut

« Lo vièlh ostal ont soi nascut,
Se tròba pel revèrs d’un truc,
Es pas ginte ni mai bien bèl,
N’a pas l’allura d’un castèl,
Mès ieu lo trobe lo pus polit,
Aquò’s aiquí qu’ai espelit.

Prèp de l’ostal ont soi nascut,
La prima i canta lo cocut,
La calha, lo mèrle e l’auriòl,
I cantan a plen gargalhòl,
E la gint' alauseta,
Una bien tendra cançoneta.

Prèp de l’ostal ont soi nascut,
I a una montanha e son masuc,
Decont l’estiu se fa de toma,
Que ni farà de bonas formas,
Amai d’aligòt savorós,
Per festijar los jorns uroses.

Prèp de l’ostal ont soi nascut,
Un rivatèl i es rescondut,
Pels auglanièrs dins lo fulhatge,
E l’ai(g)a canda i fa glo-glo,
En davalent aval pel riu.

Al vièlh ostal ont soi nascut,
Los vesins son sovent venguts,
E lo diminge après la messa,
Invitats èran per la mestressa,
Sortián la torta del tirador,
De l’armari los cabecons,
E de la cava fòrces pintons.

Lo vièlh ostal ont soi nascut,
Dels paures èra bien conegut,
En se signent de sus la pòrta,
Prenián lo pan que reconfòrta,
E se'n tornavan contents, uroses,
En remercient l’ostal generós.

Del vièlh ostal ont soi nascut,
N’ère partit mès revengut,
E lo ser a fin de jornada,
Al pè del fuòc i fasèm vilhada,
Ambe ma femna e mos enfantons,
Cada breçada nos fan de potons.

Al vièlh ostal ont soi nascut,
Los mòbles son totes fenduts,
Mès afinats per l’afeccion,
Qu’i portèron las generacions,
E lo vièlh brèç es totjorn al canton,
Decont son nascuts de polits nenons.

Aime l’ostal ont soi nascut,
Car mos anciens i an viscut,
Portent cadun dins sas vièlhas pèiras,
L’abondança o la misèra,
Jorns de tristessa o de bonur,
Mès totes i an laissat lo cur… »