Paissètz, anhèls… (Lo poton)

« Paissètz, anhèls, pendent que dins la prada,
Ieu vau trobar l’objèct de mon amor,
E tu, Medòr, garda la tropelada,
Garda-la plan dincas a mon retorn.
Vese aval la bèla Joaneta,
Qu’al long del riu, se'n va culhir la flor,

A sos ginolhs, dirai a la filheta :
“Tu qu’as mon cur, a… dona-me un poton ! (bis)

Adiu tresaur, adiu mon esteleta,
Anja del cèl, mon boquet parfumat,
A… laissa-me, sus ta ròsa boqueta,
Prene un poton, vai, l'ai plan meritat.
– Non, vòle pas, vai-te'n, vai-te'n de suita,
Crenta del lop la terribla furor.

Medòr es sol e pòt prene la fuita,
Vai-te'n, vai-te'n, a doman lo poton !” (bis)

Lo lendoman, lo pastorèl plorava,
Lo traite lop li aviá tuat Medòr,
Mès una votz que de près lo gaitava,
Venguèt d’un mòt reviscolar son cur.
“Plores pas plus, vene calmar ta pena,
Ten, pren ma man, vòle te rendre urós.

Unisquam-nos d'una dobla cadena,
E pièi poiràs me manjar de potons !” (bis) »