Los musiciens de Brèmas

« Un còp, i aviá un ase qu’èra vièlh, vièlh, podiá pas pus tirar lo carreton.
Parlavan de lo tuar e se’n fotèt lo camp.
E alara, en rota, ne trapèt maites de camaradas.  
Diguèt :
“Ont anatz, camaradas, coma aquò ?
– Anam a Brèmas far musiciens. Se vòls venir, te prendrem.
– Enfin, me podètz ben prene ieu ?
– E ben, ie diguèron, vèni, vèni.”
E lo canh podiá pas pus virar las vacas.
Parlavan de lo tuar tanben. Se’n anguèt.
E trapèt totes aqueles autres pel camin, aqueles camaradas tornar.
“Anam a Brèmas far musiciens.
– E ben me podètz ben prene ieu ?
– E ben, ie diguèron, vèni. Vèni tu coma los autres, i a de plaça per tu.”
Lo cat podiá pas pus trapar los rats.
Parlavan de lo sagnar. E se’n anguèt.
le diguèron :
“Anam a Brèmas far musiciens totes. Se vòls venir tu, te prendrem.
– E ben vau venir, ie diguèt, ambe vautres.”
Lo gal podiá pas mai galhar las polas.
Parlavan de lo tuar, tornar. Se’n anguèt.
Alara trapèt los autres totes pel camin, totes aqueles amics.
le diguèron :
“Te cal venir ambe nautres, faràs musicien a Brèmas, coma nautres.”
E quand soguèron a Brèmas alà, a-n-aquel ostal, disián que i aviá de paurs.
E diguèron al cat :
“Tu, cat, te metràs pel fuòc, per las cendres.
Tu, canh, te metràs jos la taula.
E tu, ase, te metràs darrèr la pòrta pr’aquís.
E tu, gal, en amont, naut sus un arbre.
– E ben…”
Alara, i agèt una monina al pè del fuòc qu’èra lo Fose, lo Drac qu’apelavan, lo Diables.
Lo cat, qu’èra per las cendres, ie fotèt un grifal per las maissas.
Lo canh, qu’èra jos la taula, ie fotèt un mordissal per las cambas.
E l’ase, qu’èra darrèr la pòrta, l’envoièt…, ie fotèt un còp de pè pel cuol, l’envoièt al mièg de l’escalièr.
E lo gal, qu’èra sus l’arbre amont, cridava :
“Quiquiriquí, arrestatz lo coquin !”

E clic, clac,
Mon conte es acabat,
Es passat per un escalièr de veire,
I a pas res a creire. »