Lo curat e lo drollàs que palabessava

« À !, n'i a una autra aquí que la mamà o m’aviá plan contat, aquò. Aquí èra un afar un bocin parelh. A Montelhs, aval, per ce que ieu èri nascuda a Montelhs, bon ! Alèra aquí, avant d’arribar a la capeleta, i a una planeta aquí coma aquò. Alèra l'i aviá lo curat de La Roqueta… Un còp èra, los curats marchavan a chaval, menavan…, enfin a sela, quoi ! Passava a sèla aquel curat aquí e, quand sia(gu)èt aquí avant d'arribar a la capeleta, lo chaval s’arresta aquí. Stop ! Sus la rota ! E lo comanda : impossible d'avançar… ’Mai lo chaval voliá pas avançar, ’mai… Alèra, aquel curat ne sachèt tant coma l'autre, agachèt empr’aquí se vesiá degús. Te vegèt un drollàs alai que palabessava per las pèças que risiá coma un boçut… Agèt comprés. Ne sachèt tant coma lo dròlle. Mas que el senti(gu)èt e sachèt çò que caliá far per poder far avançar son chaval. Mès lo dròlle demorèt aquí, sus plaça, juscas al ser. La maire lo venguèt cercar per manjar a miègjorn mès el po(gu)èt pas bojar d'aquí jusca que lo curat, lo ser, tornèt passar. E quand tornèt passar, li di(gu)èt : “Pichon, aprendràs que, quand lo monde passaràn per la rota, los daissaràs tranquiles ! E ara, te'n pòdes anar.”
E calguèt que l'i demorèsse tot lo jorn aquí plantat sus la palabessa. E lo curat ne sachèt tant coma el. E probablament que el ne sabiá mai que nautres ! »